Meger hâb içre gördün ey gönül ol çeşm-i şehlâyı

Meger hâb içre gördün ey gönül ol çeşm-i şehlâyı
Ki kıldın tarfetü’l-‘ayn içre gark-i eşk dünyâyı

Yetirdi âhımı gerdûna ol büt gör ne kâfirdir
Demez kim gökte âhım incide nâ-geh Mesihâ’yı

Çekersin ey musavvir sûretin ol meh-veşin ammâ
Ne mümkindir murâdınca çekilmek kaşları yayı

Belâdır şehrlere ben kimi rüsvâ-yi halk olmak
Ne hoş Ferhâd ü Mecnun menzil etmiş kûh u sahrâyı

Görünmez yâr halk eşkim temâşasına cem’ olmuş
Eger nâ-geh görünse ol perî gel gör temâşayı

Tutup kuşlar başımda âşyan feryâde gelmişler
Çık ey âhım odu bir dem başımdan sav bu gavgâyı

Fuzûlî hattı sevdâsın kalem tek başa salmışsın
Gider başın eger baştan gidermezsen bu sevdâyı