Gitti elden sanemin sünbül-i müşg-efşânı

Gitti elden sanemin sünbül-i müşg-efşânı
Yine devr etti perîşan men-i ser-gerdânı

Öyle mu’tâd olubam âteş-i hicrânına kim
Görmesem yandırır elbette beni hicrânı

Gökte âhım yeli söndürdü çerâğın güneşin
Yerde eşkim ayağa urdu dür-i galtânı

Göz beyâzına çeker lâ’l-i lebin sûretini
Dem-be-dem hâme-i müjgân ile bağrım kanı

Çıktı can kimseye izhâr edebilmen derdim
N’ideyim âh bu derdin ne ola dermânı

Ey sitem taşını bî-derdlere zâyi eden
Yapagör bir nice taş ile dil-i vîrânı

Verse can yetmese cânâne Fuzûlî ne aceb
Her kişi kim sever öz cânı için cânânı