Karartır âf-tâbı sâye çeksen perde ruhsâre
Diriltir gonce halkın dürc-i lâ’lin gelse güftâre
Sana bir söz deyince geçti ömrüm hasbeten-li’llâh
Sû’âlim kâm-i dil vermekte muhtâc etme tekrâre
Dil-i sâd-pâreni cem’ eylemek kûyunda müşkildir
Olur mu cem’e kâbil her itin ağzında bir pâre
Ser-i zülfünde her mû sayd kılmış bir dil-i sûzân
Düşüptür sanasın bir şu’le od şem üzre her târe
Temennâ-yi visâlin’çin değil giryem budur kasdım
Ki seyl-i eşkten yer kalmaya kûyunda âğyâre
Başım kaldırmasın hâk-i rehinden ser-nigûn çeksin
Çeker olsa musavvir sûretim kûyunda dîvâre
Fuzûlî za’f-i ten özrüyle kesme nâle vü zârın
Bizi çün çeng tek mu’tâd kıldın nâle vü zâre
