Karartır âf-tâbı sâye çeksen perde ruhsâre
Diriltir gonce halkın dürc-i lâ’lin gelse güftâre

Sana bir söz deyince geçti ömrüm hasbeten-li’llâh
Sû’âlim kâm-i dil vermekte muhtâc etme tekrâre

Dil-i sâd-pâreni cem’ eylemek kûyunda müşkildir
Olur mu cem’e kâbil her itin ağzında bir pâre

Ser-i zülfünde her mû sayd kılmış bir dil-i sûzân
Düşüptür sanasın bir şu’le od şem üzre her târe

Temennâ-yi visâlin’çin değil giryem budur kasdım
Ki seyl-i eşkten yer kalmaya kûyunda âğyâre

Başım kaldırmasın hâk-i rehinden ser-nigûn çeksin
Çeker olsa musavvir sûretim kûyunda dîvâre

Fuzûlî za’f-i ten özrüyle kesme nâle vü zârın
Bizi çün çeng tek mu’tâd kıldın nâle vü zâre