Ey ruhun kıble-i can hâk-i derin Ka’be-i dil

Ey ruhun kıble-i can hâk-i derin Ka’be-i dil
Reh-i aşkında fenâ ser-hadi evvel menzil

Lâle-reng etti gözüm kan ile hâk-i derini
Kimyâ-gerdir eder gördüğü toprağı kızıl

Ol ki yârın şeb-i hecrine kıyâmet günü der
Halk arasında kıyâmet günü olmaz mı hâcil

Katı müşkildir işim zülf-i girih-girinden
Sabr bu müşkili derler açar ammâ müşkil

Etmek olmaz seni agâh gönül hâlinden
Yazık ol kim vere gönlün sana senden gâfil

Severim zâhidi kim gûşe-i mihrâbı sever
Ham-i ebrûna rakîbin olup olmaz mâ’il

Deli dersem n’ola uşşâkına gül-çihrelerin
Özünü göz göre odlara salar mı âkil

Seni cânan sanırım çık bedenimden ey cân
Ben ü cânânım arasında çok olma hâ’il

Ey Fuzûlî yanarım kim ne için ol yüzü gül
Bana yanar od olur özgeye şem’-i mahfil