Câna bastım gonce veş peykânını ey tâze gül
Dözmek için hecrine düzdüm demirden bir gönül

Veh ne sâhirsin ki oddan su çıkardın sudan od
Terletip ruhsârını gül gül kılanda tâb-i mül

Yandırıp eczâ-yi terkîbim külüm versen yele
Yok yolundan dönmeğim varım senindir cüz’ü kül

Merdüm-i çeşmim yığar nâveklerin mümkin sanar
Ol ağaçlar birle tutmak eşk deryâsına pül

Ey gönül levh-i emel nakş-i bakâdan sâdedir
Fâni etme ömrün ol sevdâda kim bâki değil

Sûret-ârâ olma tahsil-i kemâl-i ma’ni et
Kim behâyim nev’in etmez âdemî zer-beft cül

N’ola dersem kadr ile efzun Mesihâ’dan seni
Yer ve gök mizân olup fark olmuş ağırdan yünül

Âteş-i dil öyle sûzandır ki basmaz hiç kim
Rahm edip nâveklerinden özge zahmım üzre kül

Hâsılın evvel gâm-i cânândır âhir terk-i cân
Bu imiş kısmet Fuzûlî hâh ağla hâh gül