Câna bastım gonce veş peykânını ey tâze gül

Câna bastım gonce veş peykânını ey tâze gül
Dözmek için hecrine düzdüm demirden bir gönül

Veh ne sâhirsin ki oddan su çıkardın sudan od
Terletip ruhsârını gül gül kılanda tâb-i mül

Yandırıp eczâ-yi terkîbim külüm versen yele
Yok yolundan dönmeğim varım senindir cüz’ü kül

Merdüm-i çeşmim yığar nâveklerin mümkin sanar
Ol ağaçlar birle tutmak eşk deryâsına pül

Ey gönül levh-i emel nakş-i bakâdan sâdedir
Fâni etme ömrün ol sevdâda kim bâki değil

Sûret-ârâ olma tahsil-i kemâl-i ma’ni et
Kim behâyim nev’in etmez âdemî zer-beft cül

N’ola dersem kadr ile efzun Mesihâ’dan seni
Yer ve gök mizân olup fark olmuş ağırdan yünül

Âteş-i dil öyle sûzandır ki basmaz hiç kim
Rahm edip nâveklerinden özge zahmım üzre kül

Hâsılın evvel gâm-i cânândır âhir terk-i cân
Bu imiş kısmet Fuzûlî hâh ağla hâh gül